2º BudiñoRaid Terras do Louro (CPTO. GALEGO de Raids). 29 Outubro

Foi unha carreira dura,

moi disputada e de grandísimo nivel 

Con moita ilusión chegamos ao Campionato Galego de Raids de Orientación que se ía celebrar no concello de Porriño -Pontevedra- e limítrofes, última carreira da liga Galega 2016 e tamén Campionato Galego. 

Un equipo ilusionado, "novo" no sentido dos roles que íamos ter cada un dentro do equipo.

Os agraciados fomos Angel García, Ana Varela e eu mesmo. 

Todo se comezou a forxar finalizado o raid das Neves, unha vez conseguido o triunfo o equipo de Angel e a boa participación do equipo formado por Ana Varela, Quito e Antonio Blanco.

Aínda que o tiven que pensar unhas horas, o "encargo" era moi tentador e había tempo suficiente e forma de encaixar esa data como "prioritaria". 

E está claro que non todos os días podes correr cun atleta de élite (considerado así polo Consello Superior de Deportes). Pero tamén a miña responsabilidade de estar á altura era moi grande. 

Está claro que si Angel confiaba en dispor dun bo equipo e foi él quen o propuxo, quen son eu para non darlle a razón?? . Pois foi así como se forxou o equipo.

De Ana, non tiña dúbidas, levo tempo correndo con ela como compoñente dos equipos de raids e a súa progresión é brutal. Cada día sorpréndeme máis. O seu cambio a nivel físico e mental e sobre todo de equipo está sendo extremadamente positivo. 

Así pois, o Brigantia Fogar de Breogán (o nome si que non tiña dúbidas), situaríase na liña de saída con aspiracións a conseguir entrar no podium. 

O traballo anterior ao día da proba foi máis levadeiro que de costume para min. Pensar en qué comida levar, bebida, roupa, ... así como as cantidades, recaeu en Angel e eu estaba de aprendiz. E non sabedes o moito que aprendín (aos meus anos mi madriña).

Bueno, arrancamos que me fago moi pesado.

LIÑAS SERAIS:

Raid con 6 seccións, 85 km , 5000 metros de desnivel, 5 disciplinas e 10 horas para completalo. 

SECCIÓN 1: 12 km  BTT

Saíamos da Praza do Concello de Porriño cunha orientación en bicicleta. O ritmo foi estratosférico. Aínda que levaba o "mapa suplente", a rapidez coa que os equipos orientaban e se desplazaban era extremadamente rápida para os primeiros minutos dun raid. Optei por non miralo.

Non tardaron en chegar as primeiras ramplas e con elas as primeiras axudas de equipo. Chegado a un punto, vemos que as decisións de orientación do grupo, caen prácticamente no noso orientador. Está claro que, aínda que non contamos para moitos nas quinielas, todos saben a capacidade de orientación de Angel. Como sabemos das nosas limitacións, nós imos ao noso.

Chegamos á transición, 4 ou 5 equipos xuntos. Por diante, a 4 minutos, ía o Aromon-Expedition (equipo íntegramente masculino).

SECCIÓN 2: 16.5 km TREKKING-RAPPEL-BTT

Sección na que saímos moi xuntos da transcisión os equipos que ían en cabeza. Unha vez chegado ao sector de rappel, comezou a haber algo de diferencia e a esparcirse ditos equipos, pero rematado o sector de trekking, vemos que 3 equipos, Arcadia Adventure Addicts (Alberto Taboada, Verónica Montes e Agustín Crespo), Team Sport Hg Head (Borja Varela, Jota Sancosmed e Saleta Castro) e Brigantia Fogar de Breogán (Angel García, Ana Varela e Quito), levamos unha lixeira ventaxa con respecto aos outros 3-4 equipos que estaban neste meollo. Un rápido sector de bici, no que o Arcadia ten algún problema mecánico, fai que o noso equipo Brigantia Fogar de Breogán, chegue cunha diminuta vantaxe de 1 minuto e 3 minutos (respecto a Team HG) á transición, situada en Salceda de Caselas. 

SECCIÓN 3: 11.7 km TREKKING

A cabeza de carreira na categoría Élite xa estaba clara nestos momentos e os 3 equipos saíamos a esta sección prácticamente xuntos. Hai un punto de inflexión, no que o Team HG e o Brigantia optan por arriscar collendo rumbo e o Arcadia opta por facer o camiño máis longo. A decisión nosa foi volver de volta cando vimos complicado sair dunha maraña de silvas e toxos. 

Na transición (Vilanova), vemos que ambos equipos chegaron cunha vantaxe sobre nós de 4 minutos. Rondaba a 1 do mediodía. 

Temos a gran sorte de ter unha asistencia das mellor preparadas de España, coñecedor de todos os aspectos que se poden controlar nunha carreira coma esta. Non é outro que Jesús, o pai de Angel, que acompaña ao seu fillo en cantas carreiras pode facelo. Nós só temos que preocuparnos de correr e da estratexia. A rapidez coa que nos carga de comida, bebida, material necesario, etc, fai que non pase desapercibido nun equipo. E dende aquí quero felicitar a todas as asistencias que fan ese traballo que non se ve nunha carreira, pero si que se nota ao final. 

SECCIÓN 4: 18.3 km KAIAK-TREKKING

A decisión de quén ía remar e quén ía facer o primeiro tramo de trekking estaba tomada dende a anterior sección. Ana e Angel remarán e eu farei o trekking. O Arcadia sae ao kaiak con 6 minutos de vantaxe, seguido do Team HG, tempo suficiente para non velos no río nun primeiro momento. 

Pero non tardo en avistar unha piragua ao lonxe. A diferencia con nós vaise reducindo pouco a pouco. Tanto que, na primeira baliza somos capaces de collelos. Era o equipo Team HG. A partir de aquí, estos dous equipos irán xuntos ata deixar o kaiak. O ritmo en piragua pono o Brigantia, e por terra, imos tranquilos Saleta Castro e mais eu. Danos tempo a sentarnos nun banco e apraudir aos nosos compañeiros "piraguistas". Por diante, nin rastro do Arcadia.

Desembarcamos e comezamos o sector de trekking. Saímos os dous equipos xuntos pero non tardamos en separarnos antes da primeira baliza. A partir de aquí, recordo un silencio sepulcral no monte, onde Angel orientaba á perfección e Ana e mais eu seguíamos o seu rastro. Talmente parecía unha familia de corzos. O silencio era absoluto. De vez en cando votábamos un ollo atrás por se veíamos algún dos equipos. Aquí comecei a pensar en que podíamos loitar pola victoria. As balizas perfectamente situadas para que tiveses que ser moi fino á hora de orientar e niso, nós levábamos ventaxa. 

Tal foi a nosa sorpresa cando chegados á última baliza e pegamos de fuxiños co equipo Arcadia, do cal, non sabíamos nada dende había horas. Acabábamos de recortar a distancia que nos levaban. 

SECCIÓN 5: 20 km BTT

Cunha rapidísima transición, saímos a esta btt os dous equipos xuntos. Do Team HG non sabemos nada, aínda non chegara á transición cando nós estábamos saíndo. 

Aquí podía estar o Título do Campionato Galego, e quizáis non íamos en boa compañía para logralo posto que, a primeira vista, eles podían estar mellor físicamente, posto que estamos a falar de 3 grandes atletas.

Non deberíamos de durmirnos moito, posto que o Team HG tampouco viña "manco".

Pero si algo nos caracterizaba a nós era o coñecernos ben e o traballo de equipo feito dende o primeiro minuto de carreira. 

Tras estar en compañía na primeira baliza, fomos capaces de facer a segunda por diante do Arcadia e ademáis, sair moi rápidos da "picada", momento tamén no que as forzas flaqueaban e comezaban a aparecer calambres que, creo ... lle deu a algún corredor do Arcadia ou algún prblema mecánico. Foi aquí cando visto que lle sacamos uns metros, apuramos a pedalada. O terreo favoreceunos, o traballo de equipo tamén e logo veu a orientación e a selección de trazado impecable para poder seguir con esa ventaxa.

Cando se podía pensar que nos podíamos vir abaixo físicamente, foi cando sacamos o mellor de nós. As dificultades xa as pasáramos nas anteriores seccións. Pola miña parte, tiven un pequeno baixón na anterior sección. Ana, que nun principio podía parecer a máis débil, ía de menos a máis, sen ter síntomas de cansancio. De Angel xa non digo nada, posto que é un "puto animal". Houbo un momento que non era capaz de seguir o ritmo dos meus dous compañeiros e tiven que romper ese silencio para dicirlle que "amarraran os ponys".

Chegados á transición, Jesús ten todo controlado, pásanos informe que lle levamos 10 minutos ao Arcadia e uns 12 minutos ao Team HG. Está nas nosas máns ser campión do raid e Campións do Campionato Galego. 

SECCIÓN 6: 6.5 km ORI-URBANA

Saímos pois a por o pleno de balizas e, aínda que as forzas xa estaban xustas (ou íso críamos), fomos facendo labores de equipo para chegar á meta. A sección era pequena, pero os atletas dos equipos perseguidores eran moi grandes e as carreiras non se gañan ata pasar a liña de meta. Estabamos demasiado cerca da victoria como para deixala escapar. 

E por fin, chegamos a Meta. Ilusionados, sorrintes, con apertas, aplausos e a familia do club Brigantia que nos agarbada na praza para darnos a noraboa. Pónseme a carne de galiña cando me dou conta uns minutos despois de que somos os Campións do Campionato Galego de Raids de Orientación 2016. 

Quizáis non estabamos nas quinielas, quizáis moitos nos foron metendo nela co transcurso do raid. O que teño claro é que o equipo traía a ilusión de estar á altura e de loitar ata o final.

Foi unha carreira dura, moi disputada e de gran nivel. Creo e creemos que fomos máis equipo que os demáis e loitamos como equipo axudándonos e esforzándonos por facer o que sabíamos.

Quizáis pensabamos e pensaban que levábamos desventaxa a nivel físico pero, os números e os tempos están ahí.

Finalmente, as diferencias foron de 17 minutos ao 2º sub-campión (Arcadia Adventure addicts ) e 23 minutos ao 3º clasificado (Team Sport HG Head)

Trail Montefaro 2016 (23-10-16)

Chegamos ao Concello de Mugardos

vistas novas, sendeiros novos

Primeira vez que corría este trail por terras de Mugardos e Ares. A mañá amanece con choiva, co cal habería barro. Sin saber moi ben cómo podían ser esos 21 km, ía coa ilusión de facelo o mellor posible, coa mente na semana seguinte, no Campionato Galego de Raids de Orientación. 

Cunha dor de garganta e moita tos dende principios de mes, o"ou curo ou reviento". Chegamos pois á entrega de dorsais cun bo chuvasco e dentro dun mosteiro que me deixou impresionado. Alegría por ver a amigos e coñecidos que aman este tipo de deportes, ahí estiven de palique ata xusto o pistoletazo de saída. 

Neste intre xa collera os recortes para saber cómo podía ser o transcurso de trail, e aló fomos. Saíamos cun medio quilómetro que ía picado cara arriba, onde collemos o lugar que cría podía ser o meu a esas alturas. Creo que aquí, xa se acabou o gardar para a semana seguinte. A pista fíxose sendeiro que baixaba vertixinosamente cara un pequeno faro. Sen mirar atrás, soamente vía a tres galgos ou lebres ou calquer animal escurridizo que poidades pensar, eran "os tres de sempre". 

De repente, unha forte subida por un carreiro ponme ás máximas pulsacións e non tardei en poñerme a andar se quero sair vivo de ahí abaixo e do trail. Nese momento podo votar unha vista atrás e, sorpresa de min, vexo soamente a dous corredores que lle levo unha boa distancia, o resto do trail, aínda non se ven. "Coñooo, me he pasao!!" pensei, posto que non levábamos aínda  un quilómetro e estaba no grupo de cabeza, ese que non me correspondía se quería chegar en condicións á meta. 

Menos mal que esto dos trails tes todo tipo de desniveis e chegou o momento de baixar. Recordo pasar polo km 2, xa en asfalto e ver como pouco a pouco "os tres de sempre" se van alonxando, alonxando, alonxando e por atrás comezo a notar a presión dun dos corredores.. Foi no primeiro avituallamento onde, collendo un vaso de auga, me despisto e vou por un carreiro que non é, e cando a organización me avisa, pásame o "quinto de abordo". 

Aínda que nas baixadas técnicas no que parecen unhas antigas galerías militares, baixo moito mellor que él, leva un ritmo no resto dos trazados que vale a pena non seguilo. Por detrás de min, parece que non hai signos de vida do resto dos participantes. Cando o trail se pon costa abaixo, acércome a él, cando o trail se pon costa arriba escapa coma un corzo. 

Chegan tramos entre bosque autóctono que cambia de ambiente e sobre todo que disfruto entre as follas de castiñeiros. Non tardo en atoparme co bucle dos do percorrido curto que amablemente me deixan paso. O "quinto de abordo" (que xa era cuarto), aínda se ve ao fondo, pero xa é imposible chegar a él.

Cando me dou conta xa imos polo km 18, polo que toca aguantar a posición na que estou. En nada chego á estrada pola que chegamos nos coches pola mañá. Alí tiña ao mellor dos aliados, o fillo de Felipe que me deu tempos e que me alentou ata meta, entrando conmigo. 

Un 5º posto que sabe de novo a gloria, nun día perfecto para a práctica de deportes na naturaleza. 

Agora tocaba ducha e picoteo. 

O das duchas foi algo que me sorprendeu (os que participaron saben do que falo), pero que despois vin que era a cousa máis normal do mundo. Claro que hai xente "máis tímida" que se sinte mal nese aspecto, e quizáis non lles guste moito (para gustos). Ducha, cervexa e parloteo coas mellores xogadas con amigos, coñecidos e futuros coñecidos. 

A entrega de trofeos e os pinchos finais, non deixan a ninguén indiferente nese paraxe e nese atrio.

Sen dúbida desfruteino moito e paseino xenial. Unha zona que non coñecía e que, como moitas outras de Galicia, non deixan de sorprenderme. 

E por si fora pouco, aínda non quedaba outra das atraccións do trail, que foi á hora de sacar os coches do aparcadoiro. Unha pequena subida de non máis de 5 metros converteuse nunha atracción, gracias á pouca choiva que caeu durante a noite. Nós non tivemos problema, pero aínda nos votamos unhas risas.