II Mini Trail Club Fluvial Lugo

O pasado sábado 8 de setembro (sábado da Barquiña), arranquei cara Lugo para participar nunha carreira de montaña de 22 Km. Levaba xa tempo dándolle voltas á participación nunha carreira destas características, polo que estiven adestrando durante o verán polos montes de Corme e Ponteceso (o que se di adestrando, non é a palabra idónea, máis ben ... non perder a forma e si se pode ... mellorala). Bueno, pois o último día para inscribirse, atopábame en condicións de poder facela con garantías de rematala sen morrer no intento. 

Chegou o día e aló arranquei en coche ás 6:30 da mañá, dende Corme (aínda andaba algunha alma perdida saíndo da fúrna, da noite dos encantos). Á chegada a Lugo, atópome co primeiro problema, a ponte romana cortada, polo que andivemos varios coches para arriba e para abaixo, intentando atopar unha ponte que nos levara ó outro lado do río (ese día era tamén o rally de Lugo). Bueno, cheguei xusto a tempo para recoller o dorsal e pedir algunha que outra información de cómo ía o tema. Alí atopei a varios coñecidos dos raids de aventura, polo que xa había algún tema de conversación. Non durou moito, xa que cando me din conta, xa era hora da saída. O obxectivo que levaba, era rematar o Trail antes das duas horas. 

Ás 9:30 dase a saída e ... arrancando los motores ... saíndo dende case atrás de todo, fun controlando cómo se respiraba alí no medio de tanto atleta. Avanzando posicións, fun collendo un grupo que consideraba unha velocidade aceptable para o que quería facer, pero ... a cabeza no para, e logo me "quentei", sabedor que podía dar máis do que estaba dando. Así que aló me fun detrás duns "elegantes" atletas, coa súa equipación impoluta, roupa de atleta, calzado adecuado e, unha cousa moi importante, patrocinados por algunha casa (por algo será jeejj). O caso é que, cando me cansei de ir "á roda", aló me fun por outro grupiño que ía diante deste. Chegamos a un avituallamento e aló vou coma un lóstrego a polos "cachivaches eses" un cortalumes abaixo que, cando estaba finalizando, estaba pensando en "todo lo que se baja, vaise ter que subir". Pois iso, xa non me cadraban a min a sinais que había que, cando chegamos abaixo, vemos que estabamos en mal camiño. Non sei como nos poñemos a falar todos e as marcas non cadraban, polo que cada un ficou por onde quixo. Eu fíxeno de volta, é dicir, subir de novo o cortalumes para chegar ó avituallamento e preguntar cara onde ían as sinais, posto que a cousa estaba bastante mal sinalizada (ó non haber unha persoa no cruce e haber dúas direccións a seguir). En fin, que non houbo outra cousa que volver a adiantar ós adiantados (xa que fomos competir, rematar o tema. Outros poderían retirarse, pero non estou eu disposto a levantarme ás 6:30 da mañá para non finalizar o tema). Houbo que saber distribuir moi ben as forzas, posto que non sabía o que me podía atopar nin o que fixera de máis nese error. Total que, a idea de non retirse estivo ben, posto que o final de carreira era un paraxe fermosísimo, á beira dun pequeno regato. Iso si, fíxose moi longo os 2 últimos quilómetros, posto que non tiña ninguén por diante coller medidas. Ó final cun tempo de 2:05:38, e no posto 21.

Pero isto non remata aquí. Como levei o GPS, andaba pola cabeza o que perdera nese cortalumes e cal sería a posición "real". Pois ahí vai. 

Como ben se pode ver, perdín 9:49 e fixen 1.6 km de máis. Así que si só lle restamos o tempo perdido, quedaría en 1:55:27, que sería a 7ª posición en categoría absoluta. Co cual, non se me debe de dar nada mal este tipo de probas ...

Seguindo a Volta a España 2012

Por primeira vez na miña vida, decidinme ir ver a volta ciclista en vivo, gracias a que pasaba por terras Galegas. Gracias a varios compañeiros de curro, fomos tirando uns por outros. A primeira parada foi ir ver ó final dunha etapa, a que remataba no alto do Ézaro. Collemos un coche e aló fomos rumbo a esas fermosas terras. Menos mal que saímos con tempo, posto que a cantidade de xente que había, fixo que a autoridade competente (policía e garda civil) cortasen o tránsito de peóns pola estrada nos últimos 500m, dende 2 horas antes de que chegase o pelotón. En fin, alí atopei a moitísima xente coñecida, tanto de curro, como de festeiros, como de persoas de Ponteceso e arredores. Simplemente foi, espectacular. Ó malo foi para marchar, posto que coa gran aglomeración de xente, colapsouse a pequena estrada, sobre todo na meta, polo que estivemos parados máis de 30 minutos, ata que se puido desfacer o "tapón ciudadano".

Pero esta non foi a única vez que me acheguei a ver ciclistas e toda a parafernaria que leva consigo unha gran volta ciclista. 3 eran 3, os aguerridos ciclistas que nos decidimos ir ver o final de etapa ós Ancares. Desta vez, faríamos un tramo en bici, para saber as sensacións que poden ter estos deportistas. Saímos da Coruña moi cedo, en dirección a Navia de Suarna. Alí, logo de tomarlle un colacao, arrancamos coas nosas bicis rumbo ós Ancares. Serían sobre uns 40 Km e 2 portos de 1ª categoría, como estaban catalogados na volta a España. Con un pouco de frío nos primeiros quilómetros, comezamos  a ver ciclistas e máis ciclistas (xa non digamos gardas civís, que estaban en todas partes). O corpo xa comezaba a quentar cando comezaban as primeiras costas do primeiro porto. As vistas impresionantes, a compañía tamén e o chan impecable. Na baixada, moi perigosa, vimos do perigo que teñen os ciclistas, máis se cabe, indo en pelotón. Tanto que atopamos a un ciclista amateur tirado na cuneta, con 2 costelas rotas. Comezaba o segundo porto de montaña, o que nos levaría á meta de Ancares. Cun asfalto máis pesado nos seus primeiros quilómetros, fomos a ritmo constante e en grupo, por eso de abultar máis cando pasan os coches ... Os 4 últimos quilómetros (dende Balouta) foron matadores, pero grazas á xente que che animaba dende a "tajea" fomos capaces de subir sen votar o pé a terra.

Esta etapa foi ... flipante. Un porto duro ó que lle había que sumar o que traían xa nas pernas dende a saída. Moitísima xente a ambos lados da estrada, o que facía do día, unha festa do ciclismo. Atopábamos xente de tódolos lugares de España, Madriles (sobre todo), de Toledo, Valladolid, Cadiz, Valencia, Cantabria, País Basco, Belgas ... Todo era festa e conversacións relacionadas ... con Galicia e a volta. Si, coa nosa Terra. Estaban todos impresionados coa paisaxe, a naturaleza, a gastronomía (non o dudamos). Pero si, tamén falábamos do ciclismo. 

Bueno, xa vedes, unha esperiencia para recordar e para repetir de novo. 

1ª carreira de orientación do 2012 -Freán, Arteixo-

Bueno, e comezou a liga galega de orientación 2012. A verdade é que xa tiña gañas de perderme polos montes de Galiza (ou Galicia). Desta vez foi moi no concello de Arteixo, con inicio e final na aldea de Freán, que acolleu a máis de 450 participantes, repartidos nas distintas categorías.

Xa nin me acordaba dos símbolos de orientación nin cómo se orientaba, pero eso era o de menos, posto que ó que ía era a pasalo ben.

Tivemos un día estupendo para gozar deste deporte. Non facía frío e o percorrido no que corría (H-21) foi moi, moi bonito. Varias pistas e sendeiros, monte pechado e monte recén limpo de arbustos e toxeiras, e algunha zona de regatos e prados cheos de auga, fixeron das delicias de tódolos participantes. Moitísima xente nova neste deporte (máis de 100 persoas, ían probar por primeira vez). Xente para arriba, xente para abaixo, o monte de Freán estaba tomado por cativos, mozos e non tan mozos, xente con críos ás costas, outros con mochila e bastóns. Increible.

Con respecto á miña carreira, por fin cheguei cómodo á primeira baliza (era o meu cabalo de batalla dende que comecei nesto das carreiras de orientación) e fun ben ata a baliza nº6, onde toleei para arriba e para abaixo ata que finalmente, me decidín alonxarme un pouco máis do lugar e comezar a orientar de novo cara o peñasco que tiña que atopar. Despois de facer unha batida coma se fose un can buscando o rastro dos xabaríns, alí estaba ela, quietiña no lugar que lle correspondía (e eu buscando a 30 metros ...). A nº7 (que era a nº3, é dicir, había que volver a pasar polo mesmo lugar), aínda sabendo onde estaba, costoume de novo atopala (está claro que me perdo en calquer lugar jajaj). A partir de aquí veu a gracia do día (acabo de sabelo agora que estou escribindo ajjaja, me parto). Resulta que cando fun descargar a pinza, sae que non pasei polas balizas 8,9 e 10. Esto é moi raro, posto que deixo sempre que a base da pinza me soe 2 veces (con unha chega). E agora que estou vendo o mapa, pois efectivamente, non pasei pola 8 e 9 (a 10 era a nº3 e 7). Pois resulta que debín pensar que en vez de estar ticando a 7 estaba ticando a 10 e aló fun pola 11.

En fin, son cousas que pasan ... e que ben o paso eu perdéndome polo monte (polo menos neste caso).

Saída invernal 2011 en Btt da asociación de bombeiros

Esto foi o 23 de decembro de 2011. A asociación de bombeiros da coruña, como tódolos anos, organizamos unha saída invernal en btt, e vaia se foi invernal. Atopámonos en Guitiríz cunha temperatura de 2 ºC ás 10 da mañá. A min parecíame que estaba dentro dun gran conxelador de comida (tal cual). Un total de 17 socios fomos tras a ruta establecida por Valcarce e Casanova. A verdade que foi, moi moi chula. Este concello ten moitos camiños e pistas en bo estado, así como montes ben coidados e con árbores autóctonas (creo que non vin un eucalipto en todo o percorrido). Sen dúbida, este concello invita a perderse polos seus camiños, tanto en btt como facendo senderismo.

Como tódalas saídas invernais da asociación, o ritmo foi moi baixo, para adaptarse á xente que non practica habitualmente btt e participa, sen embargo, nestas saídas invernais. Habería que destacar o gran ambiente social que existe e as risas que nos pegamos durante o percorrido.

Ó final da ruta, ducha no pavillón municipal e comilona nunha casa de comidas do lugar.